Bugün 29 Aralık 2008. Saat 21:09. Arnavutköy’de son yılların en soğuk günlerinden biri. Boğaz’ın kıyısında, sokak lambalarının o sarı-turuncu rengi altında koca koca taneli lapa lapa karın yağışını seyrediyorum.
Sahil yolundan tek tük araba geçiyor. Bazen 15-20 saniye kadar yoldan araba geçmiyor. Sonra belki 15-20 dakika boyunca hızla geçen araçların sesi geliyor. Yavaş, hızlı, her türlü süratte araç var Boğaz’dan geçen. Ama sokak lambalarına bakınca, sanki yavaş bir tempoya ayarlanmış bir metronom gibi, ritmini hiç bozmadan yağan bir kar var.
Arnavutköy’ün hemen karşı sahilinde yıllardır beyaz-sarı ışıklarla aydınlatılan devasa çam ağacı bir an beni ABD’nin karlı bölgelerinde görülen Noel ağaçlarını hatırlatıyor. Gülümsüyorum. Bir an için 1990’lı yıllardaki kışla ilgili anılarım geliyor aklıma. Gözüm karşı sahilde, Vaniköy’deki muhteşem süslü çam ağacında, ama zihnim -25 derecede Indiana eyaletinde yaşadığım kış manzaralarında şu an.
ABD’nin soğuk ve karlı yerlerinde masalsı bir dönemdir Noel zamanı. Görsel bir zevk şölenidir. Tarifi zor duygular hissettirir insana. Evlerin bahçelerinde ışıklarla yapılmış geyik figürleri ve daha bir dolu sanat şaheseri insanı bir an için masal kitaplarında çizilmiş resimlere ve masal alemine götürür. Hele bir de içinde tabiat aşkı varsa, o an içine girdiği dünyadan çıkmak istemez insan. Şehrin içindeki çam ağaçlarını kaplamış kar görüntüsü bile başlı başına bir tablo gibidir.
Başımı bilgisayarımdan kaldırıyorum. Kar iyice yoğunlaşmış. Saat ilerledikçe sahil yolundan geçen araç sesleri de azalıyor.
Öyle hoş bir manzara var ki dışarıya bakınca… Arnavutköy sahilinde kıyıya bağlı motoryatların üzerine yoğun kar yağıyor. Kıyıya o kadar çok tekne bağlı ki, bir an sanki tropik bir kıyı şehrinde kar yağıyor gibi geliyor insana. Meksika’da kar yağışını seyreder gibi izliyorum yağan karı.
Dışarı baktığım pencereden görünen teknelerin neredeyse tamamı beyaz. Üzerilerine yağan karın rengi ile bütünleşmiş durumdalar. Bembeyaz boyalı tekneler bembeyaz bir yağış altında. Tam bir beyaz armonisi.
Kar, gerçekten de doğanın en temel ve en sade ama görsel açıdan en muhteşem hallerinden biri.
Sahil yolundan tek tük araba geçiyor. Bazen 15-20 saniye kadar yoldan araba geçmiyor. Sonra belki 15-20 dakika boyunca hızla geçen araçların sesi geliyor. Yavaş, hızlı, her türlü süratte araç var Boğaz’dan geçen. Ama sokak lambalarına bakınca, sanki yavaş bir tempoya ayarlanmış bir metronom gibi, ritmini hiç bozmadan yağan bir kar var.
Arnavutköy’ün hemen karşı sahilinde yıllardır beyaz-sarı ışıklarla aydınlatılan devasa çam ağacı bir an beni ABD’nin karlı bölgelerinde görülen Noel ağaçlarını hatırlatıyor. Gülümsüyorum. Bir an için 1990’lı yıllardaki kışla ilgili anılarım geliyor aklıma. Gözüm karşı sahilde, Vaniköy’deki muhteşem süslü çam ağacında, ama zihnim -25 derecede Indiana eyaletinde yaşadığım kış manzaralarında şu an.
ABD’nin soğuk ve karlı yerlerinde masalsı bir dönemdir Noel zamanı. Görsel bir zevk şölenidir. Tarifi zor duygular hissettirir insana. Evlerin bahçelerinde ışıklarla yapılmış geyik figürleri ve daha bir dolu sanat şaheseri insanı bir an için masal kitaplarında çizilmiş resimlere ve masal alemine götürür. Hele bir de içinde tabiat aşkı varsa, o an içine girdiği dünyadan çıkmak istemez insan. Şehrin içindeki çam ağaçlarını kaplamış kar görüntüsü bile başlı başına bir tablo gibidir.
Başımı bilgisayarımdan kaldırıyorum. Kar iyice yoğunlaşmış. Saat ilerledikçe sahil yolundan geçen araç sesleri de azalıyor.
Öyle hoş bir manzara var ki dışarıya bakınca… Arnavutköy sahilinde kıyıya bağlı motoryatların üzerine yoğun kar yağıyor. Kıyıya o kadar çok tekne bağlı ki, bir an sanki tropik bir kıyı şehrinde kar yağıyor gibi geliyor insana. Meksika’da kar yağışını seyreder gibi izliyorum yağan karı.
Dışarı baktığım pencereden görünen teknelerin neredeyse tamamı beyaz. Üzerilerine yağan karın rengi ile bütünleşmiş durumdalar. Bembeyaz boyalı tekneler bembeyaz bir yağış altında. Tam bir beyaz armonisi.
Kar, gerçekten de doğanın en temel ve en sade ama görsel açıdan en muhteşem hallerinden biri.
Kayıtlar
